Skip to content

Afgelopen januari 2023 is FOS onderwijs een begeleidingslocatie voor kinderen uit het basisonderwijs, die op dit moment thuis zitten. Tussenstation FOS is bedoeld voor thuiszitters met internaliserende problematiek. Kinderen die hoog gevoelig en prikkelgevoelig zijn.

Het doel van het tussenstation is dat de onderwijsbehoeften van de kinderen in beeld zijn gebracht en dat de kinderen na een periode van 3 tot max 6 maanden terugkeren naar het regulier basisonderwijs of naar een andere passende plek in het onderwijs.

Focus op ontwikkeling is succes!

Tussenstation FOS belooft:

  • Dat de ontwikkeling van elk individueel kind centraal staat
  • Dat er planmatig wordt gewerkt, de stip op de horizon geeft richting

Tussenstation FOS werkt omdat:

  • Vertrouwen de basis is: vertrouwen in het kind, de ouders en het onderwijs.
  • Veiligheid voorop staat: vanuit veiligheid kan worden geleerd.
  • Onderwijs centraal staat met veel ruimte voor de sociaal-emotionele ontwikkeling.
  • Een gedragsspecialist en leerkracht de groep begeleiden
  • De ruimtes helpen bij het ontprikkelen: deze zijn huiselijk en vriendelijk ingericht.
  • De school van herkomst betrokken blijft

Tussenstation FOS praktisch:

  • Locatie Elburgstraat 200 in Vathorst Amersfoort
  • Het tussenstation is 5 dagen per week geopend
  • Per kind wordt gekeken hoeveel dagen en uren per dag passend zijn
  • Groepsgrootte: maximaal 6 kinderen per groep
Tussenstation FOS

Onze ervaringen met onze thuiszitter en tussenstation FOS

Onze dochter Felicia (12 jaar) is in de coronatijd vastgelopen op de basisschool. In juni 2020 is ze voor de eerste keer uitgevallen. Na de lockdown, gingen de scholen open, maar dit gaf haar veel stress. Vooral de onzekerheid of ze wel goed genoeg haar best gedaan met haar schoolwerk en of ze achterstand zou hebben. Dat was een hot topic en er werd meteen veel getoetst. Door de cito toets rekenen kreeg ze haar eerste paniekaanval.

Het ging van kwaad tot erger. Dagelijkse stress die ze voelde als ze wakker werd, de schoolangst werd heviger. Ze ging zich opsluiten op de badkamer of in de wc of verstopte zich op zolder of onder het bed. De dagen op school leken goed te gaan, de tranen en uitbarstingen kwamen pas thuis. Ze slikte op school haar tranen in, niemand mocht zien dat ze van binnen huilde. Ook door de corona(maatregelen) werd ze angstig gemaakt. Ze was bang dat als ze naar school ging, ze ziek ging worden, ons ziek kon maken of opa of oma. Het werd zo vaak herhaald op tv in persconferenties. Maar waarom moet ik wel naar school met 30 kinderen? Als 1 kind corona heeft, kunnen we allemaal ziek worden? Ze durfde niet meer naar het toilet. Of ze rende weg als we naar school gingen. In een seconde was ze verdwenen, de angst die je als ouder voelt als je kind in blinde paniek de wijk in rent, en meer dan een uur zoek is. Een kind dat zich niet veilig voelt. Soms ging het een paar weken goed en dachten we: ze heeft weer een normaal ritme nodig, structuur van school is goed voor haar. Totdat de toetsen en faalangst weer terugkwamen en ze weer ontregeld werd. En tussendoor kregen we zelf nog corona en zaten we in quarantaine tijdens de belangrijke middentoets cito groep 7. Toen ze na 17 dagen quarantaine (Felicia had op dag 10 een positieve test), weer op school kwam, werd ze gelijk overvraagd en moest ze op 1 dag 5 toetsen maken. Terwijl ze al zo dapper aan het vechten was, was dit niet heel handig geregeld van school en tegen de gemaakte afspraken in.

Felicia is een slim meisje, haalde met gemak de hoogste cijfers van de klas. Leerde altijd makkelijk en heeft een ijzersterk geheugen. Ze is verder sociaal, voelt zich snel verantwoordelijk, erg perfectionistisch van aard en bijzonder creatief. Ze denkt ook op een andere manier, out of the box en heeft vaak leuke ideeën.

Toch ging het ontzettend mis in haar basisschooltijd. Ze voelde zich diep ongelukkig en was erg moe. Later bleek dat ze ziekte van Pfeiffer had. Ook kreeg ze last van haar darmen en werd ze neerslachtig. Van een verwaarloosde burn-out kwam ze in een depressie terecht.

Als ouders ben je machteloos. Ons kind hoort gewoon naar school te gaan, net als iedereen. We probeerden alles. Je moet gewoon naar school, je mag geen achterstand oplopen.

Het systeem werkt ook niet zo. Kinderen mogen geen burn-out krijgen, ze hebben leerplicht. Afgelopen september begon ze met goede moed in groep 8. Ze kwam huilend thuis. Na dag 2 zei ze: ‘Mama, ik ga niet meer naar school. Ik word ziek van school en moet mezelf beschermen.’

Een wijs besluit, want ze kon niet meer. We hadden alles al ingezet. Eerst een kindercoach, dan huisarts, praktijkondersteuner, kinderpsycholoog en later zelfs naar een kinderpsychiater. Ze is onderzocht, geen diagnose of psychiatrische aandoening gelukkig. Wel is ze gevoelig (hoogsensitief) en voldoet ze aan kenmerken van creatieve hoogbegaafdheid, waar ze nog niet op getest is.

Felicia is een van de 20.000 kinderen die thuiszitten. 20.000 kinderen, 20.000 gezinnen die ontwricht zijn en dagelijks hiermee geconfronteerd worden. Stel je eens voor dat je dat kind fulltime thuis zit.

Het woord thuiszitter was ons onbekend. Ook de wereld van intern begeleider, wijkteam, samenwerkingsverband. Alles. Felicia had nooit een schooldag gemist en voelde zich schuldig en schaamde zich. Ze vond het leven niet meer leuk. Dagen, weken, maanden gingen voorbij.

Mijn zus, de tante van Felicia is docent Engels op de middelbare school en heeft veel huiswerkbegeleiding gedaan. Zij besloot ons te helpen en kwam wekelijks uit Zwolle om Felicia te helpen, met ondersteuning van online leersystemen als matific en squla pakte Felicia het schoolwerk weer op. Het was een lange weg met stapje vooruit en weer een stap terug. Felicia kwam langzaam uit de donkere tunnel en begon weer beter voor zichzelf te zorgen. Haar dag- en nachtritme herstelde en haar ontstane problemen met haar darmen herstelden langzaam (ook met medicatie kinderarts). Mentale problemen hebben vaak weerslag op de darmen, daardoor had ze ook dagelijks fysieke klachten. Langzaamaan vond ze het geluk weer terug in haarzelf. Ook onze gezinscoach hielp haar op wekelijkse basis. Felicia bloeide weer op, speelde veel buiten en voetbalde dagelijks op straat. Ondertussen snakte ze ook naar een normaal leven en wilde ze niet meer elke dag thuiszitten. Ze was klaar voor een volgende stap.

Bij de MDO’s op school gaven we aan dat het goed ging met Felicia. Ze is weer leerbaar en herstellende. Alleen hoe nu verder? Ze was te kwetsbaar om weer volledig naar school te gaan, wat als ze weer zou terugvallen in de paniekaanvallen? We wisten niet wat haar belastbaarheid was. Er was geen andere mogelijkheid waar ze naartoe kan. Als je aan de bovenkant uitvalt, is er vrij weinig qua oplossingen. We hebben gekeken naar zorgboerderijen, school voor hoogbegaafde kinderen, er was vrijwel niets passend en alles had wachtlijsten.

Toen op 10 januari 2023 belde Catherine van Dordt, de directeur van Atlantis School. Ze vertelde me over het nieuwe initiatief dat Ingrid van de Groep was gestart. Ze kende Ingrid al jaren en had haar hoog zitten. Een tussenstation speciaal voor kinderen die thuiszitten zoals Felicia. Het mooie was: in de straat bij ons achter op 2 minuten lopen. Ze begeleidde al andere kinderen ook met faalangst en gaf rots en water trainingen. Dit was haast te mooi om waar te zijn. Een veilige plek waar ze optimaal begeleid kon worden. Diezelfde dag belde ik al met Ingrid en had meteen een goed gevoel. Daarnaast informeerde ik het wijkteam, samenwerkingsverband en had ik contact met school over deze optie.

De financiering zou gaan via SWV en wijkteam samen. Bij MDO op 23 februari was er groen licht en zou Felicia na de voorjaarsvakantie starten. Het was een spannende tijd, we gingen kijken bij Ingrid en later met Felicia erbij en ze voelde zich gelijk op haar gemak bij Ingrid.

Op 27 februari belde het wijkteam met slecht nieuws. Helaas geen akkoord bij de gemeente, de kosten waren veel te hoog. Alle aanvragen voor tussenstation FOS werden on hold gezet. Wat een deceptie, ook voor Felicia die zin had om te starten.

Op vrijdag 10 maart om 17.15 belde het wijkteam dat er een akkoord was gesloten en dat ze maandag 13 maart kon starten voor 4 dagen per week tot aan de zomervakantie.

Een maand geleden is ze gestart en dit is het beste wat ons is overkomen in jaren. Het zelfvertrouwen van Felicia groeit weer, ze gaat de eindtoets cito doen bij FOS en ze laat een goede motivatie zien. Rekenen was bij haar de bottleneck, nu wil ze zelfs om 21u nog rekensommen maken, zo leuk vindt ze het.

Tussenstation FOS gun je elke thuiszitter. Deze kleinschalige aanpak met tussenstation FOS is wat de thuiszitters nodig hebben. Ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Elke thuiszitter kost naar schatting € 50.000 tot € 100.000. De investering voor FOS Onderwijs is het waard. Je gunt elk kind een normaal leven en terug te laten keren in de maatschappij. De meeste kinderen hebben een schooltrauma opgelopen. Deze kinderen moeten met zorg en aandacht begeleid worden zodat ze weer in hun
kracht komen te staan. En we moeten kijken hoe we het reguliere onderwijs kunnen verbeteren. Een school moet een veilige plek zijn voor kinderen.

Gemeente Amersfoort mag trots zijn op dit mooie initiatief. Het concept is een schoolvoorbeeld voor de rest van Nederland.

Bekijk de post op LinkedIN:

Op AD.nl verscheen het volgende artikel:

Algemeen Dagblad
× Hoe kan ik je helpen?